Dzień dobry szkoło! : JESIEŃ /ZIMA 2015

Wspomnienia absolwentki naszej szkoły

Wywiad przeprowadzony z Agnieszką Koratarz - A.K., 13 listopada 2015. Jest moją ciocią, ale przede wszystkim absolwentką Szkoły Podstawowej w Młoszowej (w latach: 1984-1992),

J.K.: Czy obecna szkoła różni się od tej, którą pamiętasz ze swojego dzieciństwa?

A.K.: Szkoła podstawowa, do której chodziłam była ośmioletnia. Nie było gimnazjum. Było w niej więcej niż dzisiaj przedmiotów nauczania. Zamiast dzisiejszej techniki były zajęcia praktyczno-techniczne, nie było informatyki - z nią spotkałam się dopiero w liceum. Mniej było zajęć wychowania fizycznego. Obowiązkowym językiem obcym był język rosyjski. W starszych klasach zamiast „przyrody” uczyliśmy się na odrębnych lekcjach: fizyki, chemii, geografii i biologii. Były także lekcje z wiedzy o społeczeństwie. Dzisiaj są dobrze wyposażone sale komputerowe, językowe i inne nowoczesne urządzenia . Kiedyś podstawowymi narzędziami nauczania były tablice i kreda, drewniany cyrkiel czy ekierka. Znacznie skromniejsze były dostępne pomoce naukowe. Głównie wykonywali je nauczyciele, często z pomocą uczniów. Podręczniki nie były takie kolorowe, różnorodne, ale za to grube.

J.K.: Łatwiej było być uczniem kiedyś czy dzisiaj?

A.K.: Kiedyś pozyskiwanie wiedzy było utrudnione, nie było dostępnych tylu źródeł informacji. Opieraliśmy się głównie na tym, co przekazywał nauczyciel i na podręcznikach. Dzisiaj są znacznie większe możliwości, szereg łatwo dostępnych pomocy – korzystanie z internetu, kserowanie, skanowanie, e-book, bogate zbiory biblioteczne, czasopisma, a nawet zwykły telefon. Z drugiej strony zakres wiedzy do opanowania jest znacznie szerszy, a wymagania większe.

J.K.: A jak się uczyłaś, miałaś świadectwo z czerwonym paskiem?

A.K.: Tak, zdarzyło się nie raz. Uczyłam się bardzo dobrze, nieraz rodzice upominali mnie "Agnieszka do nauki" ,ale jak już się zaczęłam przygotowywać, to efekty były.

J.K.: Szkoła podstawowa czy jest potrzebna, jak myślisz?

A.K.: Szkoła podstawowa nauczyła mnie dyscypliny, odpowiedzialności, chęci do poszerzania wiedzy, życia w zespole. To wszystko przydało mi się w późniejszym życiu. To tutaj zainteresowałam się naukami ścisłymi, co pozwoliło mi kontynuować naukę w Liceum Ogólnokształcącym w Trzebini Sierszy, a potem podjąć naukę w studium o profilu informatycznym w Katowicach.

J.K.: Czy pamiętasz szkolną woźną?

A.K.: Tak, Pani Głogowska, w pamięci mam jej postać, jakby to było wczoraj.

J.K.: Kto dla Ciebie w okresie szkolnym był autorytetem?

A.K.: Zdecydowanym autorytetem w młodszych klasach była Pani wychowawczyni, najpierw Pani Bogusz, potem Pani Urbańczyk . Jej zawsze słuchaliśmy w szkole, rzetelnie wypełniałam polecenia. To, co powiedziała, było „święte”. Często jej słowo bardziej się liczyło niż rodziców. W starszych klasach autorytet mieli ci nauczyciele, którzy przystępnie przekazywali wiedzę, byli wyrozumiali, sprawiedliwi w ocenach. Taka była zdecydowana większość z nich. Ja właśnie uważałam za "superową", pomimo wymagań, Panią Żołyńską od zajęć wychowania fizycznego.

J.K.: Chodziłaś w mundurku?

A.K.: Mundurki były obowiązkowe tzw "chałaty" . W szkole podstawowej stanowiły je granatowe fartuszki z włókien syntetycznych, krótsze dla chłopców, dłuższe dla dziewczynek. Do fartuchów dopinane były białe kołnierzyki, musiały być zawsze czyste. Koniecznym uzupełnieniem, wyróżniającym nas spośród innych, była granatowa tarcza z nazwą szkoły i miejscowości.

J.K.: A co z kolegami czy koleżankami , pamiętasz ich ?

A.K.: Minęło sporo lat od ukończenia szkoły podstawowej. Wiele koleżanek i kolegów zmieniło miejsce zamieszkania. Utrzymuję kontakt przez portal internetowy, z tymi, z którymi chodziłam do szkoły podstawowej, jak i z liceum. Jak wiesz, mieszkam ponad 400 km od Młoszowej.

J.K.: Coś dodasz na koniec spotkania ?

A.K.: Sądzę, że tak. Kiedyś uczniowie bardziej szanowali nauczycieli i siebie wzajemnie. Mniej było ordynarnych odzywek, przeszkadzania w lekcji, bójek, używek, w tym narkotyków. Wagary zdarzały się nawet najlepszym, ale z umiarem i odpowiedzialnością za zachowanie.

J.K.: Dziękuję za rozmowę.

A.K.: Dziękuję i życzę Ci samych najlepszych wyników w nauce .

Rozmawiała: Julia Koratarz klasa V

Z przymrużeniem oka...w kręgu fraszek

"Fraszka na matematyczkę"

O szlachetna pani, ulituj się nad nami,

bo dziś mamy piątek

weekendu początek.

Ocal od kartkówki, bo

puste są makówki ... sławić

Cię będziemy, także uczyć się

zaczniemy.

Kiedy wpadasz w złość,

to daje nam w kość!

Zestaw za zestawem

piszemy... my już rady

nie dajemy!

Choć twój umysł ścisły

i humor oczywisty - tyś

wiedzy skarbnica, nasza

przewodniczka!

Karol Kocot, klasa VI

"Fraszka na polonistkę"

Wchodzi do klasy, mina „nietęga”!

Oj – myślę sobie, nachodzi mordęga.

Znów pytać nas będzie jak „kochać” się pisze?

A przecież, gdy mówi, to tego nie słyszę…

List pisać każe – kolejna „wtopa”, mi lepiej maila wysłać z laptopa…

Gdy w mowie mej cudnej rozwijam skrzydła

Od razu męczy mnie myśl przebrzydła, że zaraz padną słowa mi znane :

„Ustna wypowiedź jest mile widziana, tylko gdy z danym tekstem związana”

Więc jak zrealizować Jej oczekiwania i być kreatywnym,

gdy nudne zadania?

Piotr i Szymon Pulnar, klasa VI

"Fraszka na wuefistę"

Siedzi w kantorku i ze śmiechu płacze,

taki jest właśnie wuefista Rysiaczek.

Bardzo lubimy te jego żarty,

bo jest na psikusy zawsze otwarty.

Ubaw ma wielki i spojrzenie baczne

gdy widzi nasze ćwiczenia pokraczne.

Bardzo przebiegły i sprytny się zdaje,

ale dziewczyn manipulacją się łatwo poddaje.

Okręcą go wokół paluszka małego

I zdecydują o przebiegu WF-u całego.

Gdy na Orliku zasiądzie dumnie, wszyscy

do niego przychodzą tłumnie.

A on wyluzowany się nie stresuje

I całe popołudnie z uwagą kalkuluje,

które drużyny obstawić warto,

żeby powiększyć w banku swe saldo.

Piątki wpisuje tym, co szybko biegają

porad udziela tym, co się przewracają.

Wrzucił do kosz z dwutaktu bokiem,

teraz ma śliwę pod lewym okiem.

Jednych gani, drugich chwali, ale każe

skakać dalej.

Nasz wuefista, pan Ryszard Baster,

Często używa na zranienia plaster.

Piotr i Szymon Pulnar, klasa VI

"Fraszka na historyczkę"

Wiele mam życzliwości dla naszej historycy:

Stoi na straży przodków krwawicy

Powtarza z uporem materiał stale

A nam do głowy nie wchodzi to wcale!

Bo nasze mózgi są zmodernizowane

Tam info w plikach skompresowane,

Dane kompletne na temat gier,

A nie o czasach szlacheckich sfer...

Piotr i Szymon Pulnar, klasa VI

"Fraszka na historyczkę"

Idzie do pracy i ziemi nie dotyka, bo kłębią się myśli w głowie historyka:
czy dostałby Chrobry króla koronę, gdyby Murzynkę pojął za żonę?

Albo czy wojna zwycięstwem by się skończyła, gdyby pod Grunwaldem wielka kałuża była?
A dla nas obce ich tarapaty, bo nam potrzebny PS4 na raty,
my dość kłopotów z Rodzicami mamy, żeby się zastanawiać nad starymi datami...